… en ik ben dakloos sinds 2003. Zeventien jaar geleden ben ik naar Amsterdam gekomen. Ik kom uit Bulgarije en toen een vriendin van mij, die naar Nederland was verhuisd, mij uitnodigde ook te komen, ben ik gegaan. Al snel vond ik werk bij een mevrouw in de huishouding die daarnaast dagelijks verzorging nodig had. Toen zij overleed kwam ik zonder werk te zitten. Mijn vriendin was ondertussen weer teruggegaan naar Bulgarije en ik had geen geld meer om een huis te betalen, dus ik kwam op straat.
In een grote tas had ik al mijn bezittingen en iedere dag belde ik naar vrienden om te vragen of ik bij ze mocht slapen. Dat is heel vermoeiend. Dan sliep ik weer een paar nachten in Noord, dan weer een paar nachten in Oost en dan weer bij kennissen in het Centrum. Een paar jaar geleden ontmoette ik Patrick en hij werd mijn vaste vriend. Met hem ben ik voor het eerst buiten gaan slapen. Als vrouw alleen zou ik dat te eng vinden.
Met Patrick voel ik mij beschermd. Overal in de stad slapen we, onder bruggen, in parken, het maakt niet veel uit. Het is alleen heel akelig als je wakker wordt gemaakt omdat je
ergens niet mag liggen en meteen weg moet. Van de politie krijgen we vaak een waarschuwing. Als het kan slapen we bij de daklozenopvang, maar die zit vaak vol dus dan moet je wel buiten slapen. Van handhavers hebben we vorig jaar verschillende boetes gekregen. Als je een eigen plek hebt voel je je veiliger, maar ik heb ook meegemaakt dat ze me lieten betalen en midden in de nacht op straat zetten. Dan kan je weer opnieuw beginnen… Mijn droom is om een eigen kamertje te hebben.
Beeld door Power of Art House.
