… en ik ben dakloos sinds 2017. Afgelopen winter heb ik voor het eerst sinds ik dakloos ben, buiten moeten slapen. Zelfs de eenden in de vijver kennen me nu!
Ik heb eerst lange tijd anti-kraak kunnen wonen en daarna bij iemand gelogeerd tot het ervan moest komen dat hij overleed en ik op straat belandde. Ik voel me op straat, ook als het donker is, ‘pretty safe’.
Rond een uur of negen ga ik doorgaans richting mijn slaapplek. Daar lees ik wat, kijk op mijn smartphone naar het nieuws totdat ik mij installeer, liefst in een park op een bankje. Mijn favoriete plek is tegenwoordig bij een vijver. Ik heb een dun matrasje dat ik eerst moet opblazen en vervolgens op de bank leg. Dan rol ik mijn slaapzak uit, doe mijn schoenen uit en zet ze op een veilige plek, en kruip dan lekker in mijn zelfgemaakte openlucht bed.
Als ik ‘s nachts mijn ogen opendoe, zie ik een schitterende sterrenhemel. Dan moet het natuurlijk niet bewolkt zijn en regenen. IJzige koude en regen is ook geen pretje. Vanochtend was een hele speciale ochtend want er gebeurde iets dat ik nog nooit had meegemaakt. Er kwamen een man en een vrouw langs die mij koffie en sandwiches gaven. Ik was totaal verrast. Ik heb het dankbaar in ontvangst genomen en genoten van de warme koffie. Het was precies the way I like it, met suiker en melk. Op de sandwiches zat kaas en ze waren allemaal apart ingepakt. Alles was met zorg bereid, ik heb er heerlijk van genoten. Vroeger was ik wiskundeleraar en mijn droom is om dat weer te worden.
Beeld door Power of Art House.
